“We leren kinderen mild te zijn, terwijl we onszelf vaak overladen met zelfkritiek.”

Soms lig je 's avonds in bed en denk je aan wat je vandaag allemaal nog had moeten doen.
De agenda voor komende week al voorbereid hebben, knutselwerkjes afgewerkt hebben voor Moederdag, je oudercontacten verder uitschrijven, nog een spel lamineren voor de sprekende muur… enzovoort.

Ondanks je vandaag al je uiterste best deed, voel je je ook wat schuldig over dingen die er gebeurd zijn op school: een boze ouder aan de poort omdat je niet snel genoeg haar mail beantwoordde, een andere boze ouder die een sterke mening had over iets wat je blijkbaar fout verwoord had, een collega die net je klas binnenkwam toen je gestresseerd stond te roepen op een kind dat iets deed wat niet mocht… En zo zijn er nog talloze gedachten die in je hoofd blijven rondspoken.

Maar weet je?
Het was genoeg. Jij bent genoeg. Alleen ben je dat zelf een beetje vergeten. Jij bent een uniek persoon. Je hoeft geen superheld of robot te zijn. Gewoon jezelf is prima.

Ik ook trouwens...

Ik herinner me nog een dag waarop ik inviel in een klas. Het was druk, chaotisch verlopen, en ’s avonds kreeg ik meteen een boze reactie van een ouder aan de poort. Ik voelde me aangevallen en ben wenend thuisgekomen. Ik snapte het niet… Hoewel ik alles gaf en zo mijn best deed, voelde het toch alsof ik faalde. De gedachten die volgden waren streng:
“Een andere collega zou die boze reactie niet gekregen hebben.”
“Morgen moet ik nog wat extra leuke activiteiten doen, zodat de kinderen dat thuis vertellen en de mening van die ene boze mama misschien wel over me verandert.”
En zo gingen de verdrietige gedachten in mijn hoofd nog even verder…

Ik dacht toen zelfs: “Was het een vergissing om nu al te gaan werken na mijn burn-out?” 

Door die gedachten ga je harder werken, nog minder voelen en strenger zijn voor jezelf, tot je breekt.

In plaats van…

In het onderwijs geven we zóveel van onszelf.
Maar niemand leert ons hoe we ook voor onszelf moeten zorgen. Hoe we mild mogen zijn. Hoe het oké is dat we niet altijd alle kinderen tegelijk aandacht kunnen geven. Dat we niet in alle ouders hun ogen een ‘superheld’ (lees: perfecte leerkracht voor hun kind) kunnen zijn.

We zijn vaak strenger voor onszelf dan nodig, en we geloven sneller de oordelen van anderen dan onze eigen intenties.
In plaats van de gevoelens die je door die oordelen ervaart te omarmen en te erkennen dat ze er zijn — én dat het helemaal oké is dat ze er zijn. En vooral: dat we ze niet hoeven te geloven.

We zijn niet perfect. Het kan altijd beter. Maar daar draait het niet om in het leven.
Iedereen doet zijn uiterste best met elk zijn eigen mogelijkheden en rugzak.

Ook al gebeuren er minder fijne dingen op school of bij je thuis, je mag accepteren dat jij alles gaf wat je kon, en dat je in die situatie het beste deed wat je toen kon doen — ook al was het niet perfect of zagen anderen dat liefst anders.

Zelfkritiek maakt je niet sterker, maar zelfcompassie wel.

Zelfcompassie betekent dat je blijft staan in een job die soms te veel vraagt, met een hart dat blijft geven.
Met een hoofd dat niet opgeeft, én een lieve stem die je aanmoedigt en ondersteunt in alles wat je doet.

Jij bent het waard om mild voor jezelf te zijn.

Kinderen hebben geen perfecte leerkracht nodig.
Ze hebben een mens nodig.
Eentje die er is, voelt, probeert — en ook leert om voor zichzelf te zorgen.

Je bent het meer dan waard om milder naar jezelf te kijken.

Zelfcompassie is de sleutel tot blijvende energie en motivatie in het onderwijs.

Misschien is het tijd om ook onszelf te geven wat we onze kinderen elke dag schenken.
Wat als we even stilstaan? In plaats van harder te rennen, onszelf te pushen, meningen als waarheid te aanvaarden…

''Je bent geen robot. Je bent een mens. En dat is precies wat kinderen nodig hebben!''

 

Wat zijn jouw ervaringen met zelfcompassie in het onderwijs?

Laat het me weten via een dm op insta of mail me op: tinnekes.ontdekbundels@gmail.com.